Işık

Kendin olmak galiba Zen gibi. O kadar basit ki ihtimal vermiyorsun ve zihninde zorlaştırıyorsun. Orasına burasına gereksiz ıvır zıvır takıyorsun, ağırlaştırıyorsun, korktuğun için belki de zorlaştırıyorsun. Olman gereken seni depoya kaldırıp kendin de bir kenara çekiliyor, hayatın haragürelesinde yuvarlanıp gidiyorsun. Herkesle aynı şikayetleri diline dolayıp ezbere hareket eden ama içten içe anksiyetesi olan bir robot gibi gününü yaşıyorsun.

Dur dedim buna. Ben durunca herşey durdu. Kuşlar mesela. Uçarlardı saatlerce, ben de izlerdim saatlerce. Dur dedim. Asılı kaldılar havada.

Sonra rüzgar durdu. Yaprak kıpırdamadı. Çiçekler durdu. Çocuklar durdu. Saatler durdu.

Bir tek nefesim durmadı. Çektim havayı içime. Sadece var oldum. Nefesimi verirken sol kulağım mesela hafif bir parladı. Derken yüzüme yayıldı ışık. Devam ettim nefes alıp vermeye. Her nefesimle elim yüzüm ışık içinde kaldı.

Sadece nefes aldım. Kendim oldum. Dört bir yanım artık ışıktı.