Şişenin dibinden sesleniyorum:)

Sanki tüm evi bir şişenin içine koydular...çalkaladılar, çalkaladılar... Eşyalar uçuştu, odaların yerleri değişti, duvarların renkleri değişti... Zamanla ortalık sakinleşti... Eşyalar, vidalar, fırçalar yavaş yavaş dibe çöktü...Bir baktık ki...

Biz ciddi ciddi iki çocuklu bir aile olmuşuz; "kızın odası" "oğlanın odası" falan demeye başladık. Çalışma odamız buharlaştı uçtu gitti:) Evimiz öyle bir hal aldı ki sanırım bir on yıl daha böyle kalır. Hani olur ya, tüm çocukluğun boyunca aynı evdeysen o çocukluk evi genel hatlarıyla hep aynı kalır mesela sen üniversiteye gidene dek, sonra annen-baban evi elden geçirmeye başlar, gittikçe evdekiler gider ve ev ilk haline döner, ha bire yer açılır. İşte şimdi biz evi sabitledik:) Aktris de Kaplumbağa da uzun yıllar böyle hatırlayacak sanırım:)

Fakat biz cidden iki çocuklu gayet standart bir aile oluvermişiz:) Pek mutlu oldum:)

Bu arada bu haftanın olayı boya badana işlerine başladığımızın ertesi günü annem-babam ve Aktris'in yanımıza gelmesi oldu ki evde sürekli ya bir eşyaya ya da birisine çarpıyorsun minik koridorlarda:) Fırçalar, kovalar, poşetler, mobilyalar, dört büyük iki küçük:)