Biraz büyümesen de azıcık daha böyle kalsan nolur sanki?
Yok "memişlerim büyüdü di mi anne?" yok "anne ya hep futbol maçı oynuyor. bana hiç bakmıyor"
Ne bu be...
Hayatta en nefret ettiğim dönemiydi çocukların, kız çocuklarının 7-14 yas arası. Hani böyle ukalalık diz boyu. Sevsen sevemezsin... falan diye düşünürdüm. Bekardım tabi bunları düşünürken. Baktım ki öyle değilmiş işin aslı.
Ama zor ya.
Masumiyeti gidiyor gözümün önünde.
Birinin gözünün içine bakıyorum biraz daha büyüsün diye
Öbürü için mümkün olsa zamanı dondururum. Çocuk kalsın. Hep çocuk olsun.
Hele o gün boynuma sarılıp fısıldayışı kulağıma- hem gururla hem utanarak işte:
"Anne ben büyüdüm mü?"
3 Yorum:
sardunya bende kız çocukların o yaş dönemlerinden çok sinir oluyorum.hatta o yaşlardaki halimi düşününce kendime bile çok gıcık oluyorum.ama kendi çocuğum olsa böylemi olu bilmiyorum?ayrıca bugünlerde çocuk fikri çok kurcalıyor beni..biyolojik saatim ötüp duruyor..ama ruhum birtürlü hazırlanamıyor ve korkuları üzerinden birtürlü atamıyor..bekleyelim..
Hakkaten zor ya. Benim de en cok korktugum donemlerden biri o donem sanirim. Bir de kucukken boyle yanit veremeyecegim sorular sormasindan korkuyorum daha cekirdek bile olmayan mustakbel cocugumun. Yine de masumiyet orada bir yerde kaliyor be. Hem eglenceli duruyor; dusunuyorum da cocuk buyumus bana hoslandigi kisiden bahsediyor:)) Sonra daha da buyuyecek, bi yandan sana benzeyecek, bi yandan bambaska biri olacak, super birsey bu yahu!
Kendi çocuğun olunca galiba panik oluyorsun. Bu düşüncelerin aklına gelince suçluluk duyuyorsun:) Hoş, anne olunca ömrün suçluluk duygusuyla başetmeye çalışmakla geçiyor ya:))) (6 çocuğum var ya bilirim:) (ukala sardunya)
Yorum Gönder