Teşekkür

Arayan, soran, geçmiş olsun dileklerini ileten ve akıllarından geçiren herkese teşekkür ederim.

Olay cumartesi gecesi, geceyarısına doğru iftar davetinden eve dönerken oldu. Direksiyonda Maşuk, yanında ben, arkamda Aktris ve şoför arkasında koltuğunda Kaplumbağa. En çok Aktris etkilendi. Çünkü o son ana dek iğer yöne baktığından sadece çarpışma saniyesinde olaydan haberdar oldu. Diğer üçümüz film gibi seyrettik. Evet. Doğruymuş, boşuna değilmiş filmlerde çarpışma anlarının yavaş çekim olması. Çünkü gerçekten öyle hissediyor insan. O kadar uzun zaman geçiyor gibi oluyor ki "acaba kurtarır mıydık bu kadar sürede?" diye sorup duruyorsun.

Ben çok güzel ve çok kötü anlarda donar kalırım. Hiç de sevmem bu huyumu. Öyle boş boş bakarım. Yine öyle oldu önce. Sonra aynen bir robot gibi arabadan çıktım. Aktris'i indirdim önce. Onu kaldırıma götürdüm. Döndüm Kaplumbağanın oraya. Baktım Kaplumbağa öylece bakıyor. En ufak bir korku, endişe, panik yok gözlerinde. Onu da kucağıma aldım. Derken kalabalık ve bilinen sahneler.

Diğer arabada yeni evli bir çift, kızcağız hamile. Onun da rengi atmış. Ama ilk o sakinleştirebildi Aktrisi. Bak benim de karnımda bebeğim var diyerek.

Boşuna yaşamadık bu kazayı. Öğreneceğimiz bir sürü dersten biriydi işte. Herkes kendine göre pay çıkarttı.

Ama noktayı elbette arabayla başka arabaya çarpma fantazisi bulunan Kaplumbağa koydu:

"Baba! Hani robot olacaktı arabamız çarpışınca?"