Rukiyecim.

Bak kızım Rukiye. Neden Rukiye deme, tamamen Edip Bey'in Ruhi Bey'inin çağrıştırdığı bir isim. Hiçbir ehemmiyeti de yok zaten. Ehemmiyet kelimesi de ne çıngıraklıdır. Ağır hissettirir insana kendini. 

Kafan olmuş yine bi' milyar. Gün içinde atma içine demedim mi cümlelerini. Lavabo açıcıyı döktün diyelim. Kokusu yine sarhoş etmeyecek mi? Hayır, olmaz. Evin zeminine yürüyen bantlar döşeyemeyiz Rukiye. Evet. Paten takabilirsin. Herkes nasıl yetişiyorsa yetiş işte. Tamam canım. Yoo tezgahtar ağzıyla söylemedim. Samimiydim canım derken.

Salma kendini. Hadiiii. Kalk. Daha uyuman lazım. Bağırma. Ne kadar bağırırsan bağır her zaman çocukları öldürecek bombalar atılacak. Kol bacaklar kopacak. Sadece çocuklar değil, anaları babaları da ölecek. Ya da bağır. Onların sesinden senin sesin duyulmaz zaten.

Ben yine bulurum seni yarın. En kötü ihtimalle yemek telaşına düşmüş olursun. Ya da köpeğimin adı örümcek adam olsun diyen bir Hollandalının gönlünü eğlendirirken saçlarını savurmadan yürüyemeyen ipek mendillere sarılı güzelinin yanağını okşarsın. 

Rukiye. Kimse birşey anlamadı. Sen emin misin ilerde unutmayacağından mealini bunların? Diyelim kavşaktan sola döndün. Ya da haldır huldur bir market arabası itekliyorsun. Zerresi gelecek mi aklına bunların? Sanmam Rukiye. Anlık hezeyanlarından biri işte. Hezeyan ne demek ben de bilmiyorum Rukiye. Doğal afet türü gibi geliyor kulağa. Birden kesersem yazıyı şaşırma.

Hoşçakal. Falan filan. 

Yılbaşı gelmeden attırma sigortaları. Evet. Sırf bunu demek için geri döndüm. Gittim.