Çay mı bitti?

O kadar derine indim, kendimi dinledim, düşüncelerimde uçtum. "Sofistike" ne varsa yemedim içmedim yaptım (sandım). Meğer bünyemin istediği altı üstü bir bahar temizliğiymiş evde. Evet, normalmişim. Tek derdim gerçekten kopmammış. Sanal mahallelerde sabah kahvesine gideceğime sabahtan gidip akşama kadar oturur olmuşum. Hiç de beni ilgilendirmeyen bin yazı ve binbir yorumla vur patlasın çal oynasın halaylarından başım dönmüş. Sanmışım ki çocukları hep fiziksel ve ruhsal bakımlı, evler hep dergilerdeki gibi tertipli ve son moda, dikişler hep düzgün, fotoğraflarda hep doğru açı ve ışık, siyasi açıdan tam donanımlı zihinler, karı-kocalar hep aşık hep sevgili, bebekler hep standart gelişimde...

Düpedüz adamı yoran bir hayat kimseyi de sallamadan devam ediyor bende. Eşşekler gibi çalışıyoruz mesela karı koca. Kızın yazılıları falan var. Oğlan mevsim geçişinden dolayı bir gün ateşleniyor, öbür gün öksürüyor. Akşamları ne yesek derdimiz var hep. Yanlış anlıyoruz bazen birbirimizi, bazen de doğru anlıyoruz ama anlaşamıyoruz. Karı koca tartışıyoruz. Çocuklara bağırıyoruz. Sonra unutuluyor tabi herşey. Ya da çözüveriyoruz. Şakalaşıyoruz. Genellikle kız alınıyor şakalarımıza, oğlan da anlamıyor. Biz kendi kendimizi eğlendiriyoruz.  Genel olarak televizyonda yayınlanan herşeye, her habere, her kanala kıl oluyoruz. En son özel okulların velilerine kdv indirimi uygulansın diyen adama küfrettik mesela. Parası olana indirim, devlet okuluna giden kırtasiye malzemelerine yine bir sürü vergi versin di mi diye. Sohbetin sonunda da neredeyse adama acıyıp iki çocuğu da koleje yazdıralım diyerek güldük hakır hakır. 

Ben sürekli tığ işi birşeyler örüyorum. En son çanta ördüm kendime. Bitmedi. Sonra balkondaki çiçeklerim gerçekten onlara ihtiyacım olduğunu anladı. Hepsi patır patır açıyor. Bahçedeki leylaklar da açtı. Oğlan onlara leylek diyor Maşuk yüzünden. Sabah öğretmenine de ben bugün leylek kokladım diyordu.  

Bugün pazara gidecektim. Arada kaçıp çeviriden. Çıktık yola arkadaşımla. Dolmuşla yaklaşırken pazar yerine gördük ki pazar falan yok. Kaldırmış belediye. Hiç hesapta yokken kızılay turları, kumaşçılar, tencereciler, çiçekçiler... Eve geldiğimde de annemin, babamın gönderdiği, benim yüreğime oturan sürprizleri. 

Yarın kızın ertelenmiş 23 nisan gösterisi var. Sabahın köründe kuaför falan arayacağım gösteri kızlarına. Sonra da bir günlük temizliğe başlayacağım. Su ve sabunla değil. Daha çok bakma ve atmayla yapacağım dolap içlerini falan. Belki de hiçbirşey yapmam. Ancak günlük ev işlerini bitirir, iki satır kitap okur sonra da yemek telaşına falan başlarım. Ne bileyim. Hayat işte. Bildiğin düpedüz hayat:)

Oflayıp pufluyordu yanımda Maşuk. Noldu dedim. Çay mı bitti?. Yok dedi. İlgiye mi ihtiyacın var dedim. Pat diye söylesem olmaz ki dedi. Sadece bu diyalog bile sonuna kadar keyif aldığım gerçek hayatımı anlayana nasıl da özetliyor. 

Sevgiler hürmetler.