Bir ağacın gölgesine sığınmış bir sardunyaydım. Yaz kış dinlemeden açtım. Yaşadıklarımı zarflara koyup ağızlarını yapıştırdım. Zarflar dolusu hatıralar topladım. Her hatıra kendi zarfına girdi. Sessizce bekledi. Zaman geçti. Zamanım geldi. Gömdüm kendimi o ağacın altına. Zarflarım ağacın köklerinde. Görünmez bir dilek ağacı yatım o köklerden. Zarfları bağladım tek tek. Ve sonra bıraktım çiçeklerimi, yapraklarımı toprağa.
Zaman geçti. Zamanım geldi. Ağaç olarak doğdum yeniden. Hızla boy attım. Yapraklarımı tek tek yağmurlarla yıkadım. Dalıma konan hiçbir kuşu korkutup kaçırmadım. Kocaman oldu heybetli gövdem. Toprağa bıraktığım zarflarımı hiç unutmadım.
Zaman geçti. Zamanları geldi. Bir baktım gölgemde filiz verdiler. İki cesur sardunya. Ellerinde boş zarflarla. "Seni bir sardunya büyüttü belki anne" dediler bakışlarıyla. Zarfları dallarıma saklayıverdiler. Şimdi her gün, onlara yepyeni hatıralar yaratıyorum. Gece uyurlarken o iki minik sardunya rüzgarı çağırıyorum. O hatıraları rüyalarına serpiyorum haberleri olmadan. Sabah olup uyanınca yaşıyorlar o hatıraları, gün bitince tek tek zarflara koyuyorlar, sanıyorlar ki yaşadıkça hatıra biriktiriyorlar.
Bilmiyorlar ki çocuklarımın hatıralarını ben yaratıyorum.. ..
Dip: Öykü atölyesi- hatıralar için yazıldı. Bir sardunya gölgesinde;)
3 Yorum:
okurken arka fonda öyle bir müzik çalıyor ki, ancak o kadar yakışırdı birbirine... ben senden çıkan her kelime ile eski yaralarıma yeniden bant yapıştıyorum sanki...
vaaaaaaaaaaaay saygıyla eğiliyorum bu kadar mı güzel olur kelimelerle dansın...
Boşa seni tanımayanların sardunyanın en tepesine koymaları...
bir de tanısalar bizim gibi bulutlara çıkaracaklar...
Tam da burada saygıyla eğilerek sahneden ayrılır Sardunya...
Yorum Gönder