Kıllanan insan

Yüzde yüz eminim. Yaşlanınca daha da huysuz olacağım.  Pamuk gibi bir nine olmaktan uzak bir ruhum var galiba. Şimdiden herşeye "kıllanan" bir insanım. Herşeye sonsuz cık cık'lama potansiyelim var. Ama bu kıllanma hali o kadar ileri düzeye geldi ki bir süre sonra artıramadım sinir olma potansiyelimi. Bu durumda alternatif bir yöntem geliştirdim. Alternatif çözümler düşünmeye başladım  beni kıllandıran her duruma. Benimle ilgili olsun olmasın. Çözümlerim son derece ütopik, gayet romantik ve çoğu zaman imkansız ama en azından homur homur halden daha sessiz bir hale geçmemi sağlıyor. 

Mardin'deki katliamı duyunca çok üzüldüm. Ama sonra ne yaptım. Sinirlenme namlumu önce sosyologlara çevirdim. İstanbul'da yaşayıp Mardin'e ahkam kesenlere, toplu taşıma aracına binmeden  toplum bilimiyle uğraşanlara, yıllardır var olan sorunlar hakkında tek kelime etmeyip tek çözüm üretmezken bu olayı fırsat bilip akademik çalışmalarını gerine gerine anlatanlara, terör olayı değil diyerek terörün tanımını bilmeden tespitte bulunanlara, aidiyet hissini bir kenara bıraktım ama en azından insanlığa ait olma hissini falan da takmayıp şiddete çözüm olarak şiddetli cevaplar verenlere, bu olay sayesinde kendilerine bir haftalık malzeme yaratan medyaya vs vs vs. 

Sonra da şiddet kavramı sanki bu ülkeye yeni enjekte edilmiş gibi konuşuldu ya. Buna şaştım kaldım iyice. Yıllardır okulda şiddet uygulayan öğretmeniniz, modernlik ya da bağnazlık farketmeksizin her iki yaşam tarzında çocuğuna şiddet uygulayan ebeveynleriniz, televizyonlarınızdan devlet kurumlarınızdaki memurlarınıza kadar vatandaşa aba altından şiddet gösteren mekanizmalarınız bir anda mı peydahlandı? 

Kalp atışlarım hızlandı. Bu yüzden bitti yazı. Farkındayım alternatif çözümlere gelemeden bitti ama kalp bu, söz dinlemiyor. Sinir de bile.