Rektifiye

Öylesine bir sabahtı. Martini in the morning diye bir radyo kanalı bulana kadar. Absürd bir filmde figuranmışım gibi hissediyorum bu binada/odada/masamda oturup bir taraftan bu yazıyı yazarken.

Parça parça döküldüğüm ve fiziksel olarak da kaportayı dağıtacağımı tahmin ettiğim bir dönemindeyim hayatımın. Önce ağzımdaki köprü düştü (:). Onun enfeksiyon kapan kökü için antibiyotik tedavisine başlamışken sağ bileğim ağrımaya başladı. Bu arada sağ ayak başparmağımın tırnağı düşmek üzere kendi kendine çatladıktan sonra. Her gün bantlıyorum ki bir yere takılıp beni tavana zıplatmasın ani ağrıyla.

Bileğim gün geçtikçe artıyordu ki doktora gittim. Boynun düzleşmiş dedi. Maşuka söyledim. Neren eğri ki dedi. Sonra da birkaç yıldır beni en çok mutlu eden uğraşlarımdan biriyle uzun bir süre vedalaşmak zorunda kaldım. Şimdi yünlerimin durduğu sepette birkaç tükenmez kalem, bir makas ve kumandalar duruyor. Çünkü musluk kapatamıyorum, masayı sildiğim bezi durulayıp sıkamıyorum. İnsanın sağ elini kullanamaması ne zormuş.

Arada teşhis konulan demir eksikliği ile birlikte her gün avuçlamam gereken bir dizi hapla tanıştım.

Tamamlananlar: Diş + tiroid
Bakiye: Beyin sinir cerrahi.

Rektifiye Deniz yakında sinemalarda...

Unutmadan yap ya da yapmayı unutma: Bugün güzel bir yazı yaz.