Saman vs Boşluk

Anladım.

İçi saman dolu bir yastıktım ben. Taş duvarlar gibi serttim dokunana. Uzaktansa kuş tüyü, yumuşak bir yastık sanardı bakan. Ama…diyelim yalnızsın, ağlıyorsun. Sarıldın mı saman saman yastığa kucağında kocaman bir kaya olurdum. Boş yükümün bıraktığı ağırlıktı ben gidince yerime kalan.


Yanıbaşımda bir mum mu yaktılar… önce kör olurdum ışıktan sonra da ateşte tutuşurdum yerli yersiz. Yandığım gibi bir anda sönerdim. Her tutuşma infilaksız sönüverirdi üstelik. Gittikçe azaldı samanlar yana yana. Seyreldi sertliğim. Sona kalan üç beş saman çör çöp gibi kaldı, battıkça battı.

Sonra… bir şey oldu. Adını koyamadığım bir şey. Çıkarttım kılıfımı. Ters yüz ettim. Rüzgara doğru silkeledim. Kalan saman sarısı çör çöp uçtu geldi geri. Cebime tıkıştırdım hatıra kalsın diye eski benden. Kılıfı kirli sepetine attım.

Şimdi boşluğum. Anlamını başka bir boşlukla bulan sıradan bir boşluk. İstediğim zaman rüzgar eser içimden, istediğim an zifiri karanlık. Tutunacak yeri yok fani magazin ruhlarının içimde. Yıllardır biriken bilgiler, aşinalıklar, tanıdıklıklar, ağırlıklar, sap ve samanlar kalamıyor bende. Bir elin parmağını geçmez boşluğuma sığan gerçek hayat kahramanlarım. Kimsenin bilmediği, görmediği anlamsız bir boşluk olsam da beni olduğum gibi kabul edenlerle iç içe geçmiş boşluklarız artık. Boşluk boşluğu gözünden tanırmış meğer.