İSTİFA

Ben artık bu ülkede hiçbir politikaya, hiçbir söze, hiçbir gündeme, hiçbir projeye, hiçbir uygulamaya, gördüğüm, duyduğum, maruz kaldığım, maruz bırakıldığım hiçbir şeye inanmıyorum. Tutunacak dal bulmak zaten zordu, neresinden tutsam elimde pul pul olup dağılıyordu, umudu yeşertecek bir fidan bulabileceğime de inanmıyorum.

Bu ülkede kadın olmak bela, çocuk olmak çaresizlik, insan olmak ise imkansız. Kimse bana umut masalları okumasın. Kimse bana iyimserlik aşısı yapmaya kalkmasın.

Kendimi kandırılmış hissediyorum. Çaresiz ve mutsuzum. Çocuk istismarlarından bıktım, kadın sorunlarından nefes alamıyorum. Üstelik en kötüsü de hem kadınım hem anneyim. Bu ülkenin çözümsüz belalarının hedef kitlesi olmaktan yoruldum.

"İntihar edecektim, annemi düşündüm yapamadım" dedirtebiliyorsanız ıslah etmek amacıyla hapishanede devlet gözetimine aldığınız bir çocuğa, izniniz olsun olmasın, çoluk çocuğumu da alıp yanıma BEN İNSANLIĞIMDAN İSTİFA EDİYORUM!