Yargılama

Yargılamamak istiyorum. İlk adım olarak da en ufak yargılama süreci başlar başlamaz kafamda (örn. "vay dana vay nasıl bastı geçti kırmızıda", "ah be güzelim bu ne kabalık", "böyle şehir hayatı olmaz olsun", "ne kadar iyi bir insan", "hmmm  bu kitabı yazdığına göre çok akıllı olmalı" vs vs vs ) yargılamaya başladığımı farkedersem en büyük adımı atmış oluyorum. O anda, o iki salise içerisinde zınk diye durdur düğmesine basılmış gibi kafamın içineki ses susuyor, derin ve hafifi bir sessizlik çevreliyor etrafımı. Uzaydaki astronotlar gibi uçma moduna geçtim sanıyorum. Ya da sanki dev bir hava baloncuğu oluşuyor etrafımda. Öyle bir hafiflik. Tabi çok nadiren oluyor bu farkındalık. Genellikle sayıp sövüp ya da övüp içimi boşalttıktan sonra aklıma geliyor. Naaptım ben diyorum. Bak bodoslama yargıladın kafanda. ama etki yine aynı. aynı baloncuk, aynı uzay yürüyüşü. Zihnimin gürültüsü sesini kestiği anda dudaklarım istem dışı gülümsüyor.

İşin tuhafı da ve bence en rahatlatıcı kısmı da ben o baloncuğua girer girmez sanki herkes - kaldırımda o sırada yanımdan geçenler, selamlaştıklarım, o anda para üstü beklediğim bakkal, yan arabadaki kadın, ... artık kim varsa yanımda yöremde - farkediyor baloncuğumu. Sanki hepsi gülümsüyor. Herkes süper anlayışlı oluyor. balon patlamasın diye herkeslerde bir özen bir ihtimam... 

Böyle yazdım uzun uzun ama binde bir başarıyorum bunu. İstiyorum ki günün her anına yayılsın. İyi kötü güzel çirkin vs vs olmasın. Verdiği o uzay yürüyüşü hissi de ömür boyu sürsün. 

Yaşamakla ilgili tek çabam bu işte. Şimdilik.