Ölüleri anma günlüğü

Berkin öldü. Berkin de öldü.

Aylardır intihar bombacısı gibi yaşıyordum. Patlatmamak için kendimi huzur vadeden tüm yolları deniyordum. Mesela buralara bir damla su bile serpmedim meşhur cemrelerimde bile. Sonbahar geçti. Kış bitti. Bahar geliyor. Bombanın tiktaklarını sadece günlük işlere dalarak duymazdan gelebiliyordum.

Berkin öldü. O günlerce, aylarca hastanede yatarken bizim çocuklar kaç kere bakkala gidip ekmek alıp geldi. Eve dönmelerine şükretmek bazen aklıma geldi ama gitmediklerinde de carladık, vıdı vıdı ettik. Biz yumurtaya ekmeği banarken Berkin hala uyuyordu. Okullar açıldı. Berkin uyudu. Karneler verildi. Berkin uyudu. Bombanın tiktakları nasıl hiç bitmiyorsa o da hiç uyanamadı.

Berkin öldü. Berkin de öldü. Giderken içimdeki bombanın pimini de çekti gitti.

Ve bu Türkiye Cehenneminde bize bir ölüleri anma günlüğüne yazmak kaldı.