konuşma da yaz artık

Konuşmak boşa harcamak oluyor sesleri, kelimeleri. Uzay boşluğunda salınıp gitmeden önce cümleler önce iç kulağındaki dar ağacına asılır. Yazık olur. Kaybolan cümlelere yakılan ağıtlar da heba olur. Sözlerin en fazla kulak kiri olur. Bir sonraki temizlik ibadetinde iki pamuklu çubuğun ucunda kendisini en iyi ihtimalle çöp kutusunda bulur.

Geriye yazmak kalır elinde. Kağıdın şefkatli kucağında mürekkep kelimelere süt olur. Bakıp da gören gözler bulur. En sonunda bir yuvası olur. Olur da sokağa düşerse o kelimeler, yankılanıp kimbilir kaç anıda tekrar tekrar hayat bulur.