12.03.2015

döngü

Şimdilerde içimden sesli yazıyorum yazıları. Yapmazdım eskiden. Yazdıkça açılıyorum. İç ses zaten susmuyor bari bir işe yarasın dedim. Önünü açtıkça da maşallah önü alınamıyor. Konuştukça yazıyor yazdıkça konuşuyor. Metaforlar, kinayeler havada uçuşuyor. Konuşa konuşa uyuyakalıyorum.Genelde son sözü "sabaha unutma!" oluyor. Sabah oluyor. Kalkıyorum. Çocuklar kalkıyor. Maşuk kalkıyor. Köpeğimiz papağanımız kalkıyor. Kahvaltıda ne var, servis geldi mi, dışarda hava nasıl derken.... akşama kadar iç sesim saat sayıyor. Akşam olunca da yazının başına geri dönüyor.

1 Yorum:

bilge dedi ki...

İçimizdeki sesler eksilmesin hep güzel telaşlar yaşayalım hayat işte bu...