işaret

Oturdum bir yazı yazdım. Maşuk'u nefesinden terliğine kadar ne kadar özlediğimi söyledim. Birşeyler oldu. Yazı uçtu gitti.

Bunu elbette ilahi bir işaret olarak görmedim. Tanrılar onu ne kadar özlediğimi bas bas bağırmamı istemiyor gibi bir yorum yapmak yerine aynı Tanrılar bana ömrümün garantisini vermiyor, o yüzden ısrarla her an bağıra bağıra söylerim ona ne hissettiğimi dedim ve döndüm yeniden yazmaya başladım.

Özlemem için ondan uzakta olmama gerek bile kalmıyor çoğu zaman. Bazen sırtı dönükken bile özlerim. Ya da gün içinde, evin telaşında elime bir tişörtü geçtiğinde mesela. Ama nedense en çok terliklerdir. Ölümü düşününce de derim ki sevdiklerimi kaybettiğimde terliklerini bir daha bana göstermeyin. Sanki onların en canlı parçaları olarak terliklerini görecekmişim gibi hissederim. Mesela gündüz evdeyim. Maşuk da işe gitmiş diyelim. Alakasız bir iş yaparken - mesela radyonun sesini kısmak için giderken gözüme çarptığında terlikleri... oturur özlerim:) Bir de keyfini çıkarırım o özlemin.

Nefesinden terliklerine kadar özlerim işte.... Israrla da söylerim:)