Dear Obama

Sevgili Obama 

Seni bu mektubu yazmak için kullanıyorum kusura bakma. Sayende bugün Kızılay'da, Atatürk Bulvarında yolun ortasında şarkı söyleyerek yürüdüm. Bin tane işi bugüne sığdırma azmime şaşırdım. Kızılay'dan meclisin oraya kadar yürüdüm. Araç trafiği kesikken. Allah seni inandırsın ortalıktaki tek ses homurtuydu. Sanırsın öğrenciyken gittiğim kahve ayaklanmış, sokaklara taşmış. Koca bulvarda sadece insan konuşmaları duyulunca bir an beyin ve düşünce okuma gücü geldi zannettim. Sandım ki herkesin aklından geçenleri duyuyorum. Yalanmış. Meğer araba sesi olmayınca herkesin konuşması yankı yankı kulağa yapışıp sünüyormuş. 

Herkesin seni sempatik bulması da acaba teninin rengi biraz daha koyu diye bilinçaltındaki toplumsal olarak mazlumun yanında olalım dürtüsünden mi bilemedim. Açıkçası çok da düşünmedim. Dişçiye geç kalacaktım. 

Obama, seninle zerre kadar alakası yok ama ben bugün kendi kendime içimde saplantıya dönüşecek bir sorunu gözlerim açık meditasyon yaparak aştım. Geçici de olsa kenara kaldırdım da denebilir. İçimdeki düşünceyi yeşil bir dağ yaptım. O dağda dolaştım. Sonra bir baktım. Tek dağ oymuş. Etrafta nehir akmaya devam ediyor, çayır çimen coşuyormuş. Dağdan ovaya indim. Geride kaldı. Ovada biraz nehir kenarında ayağımı suya soktum, biraz ağaç altında kestirdim. Uzaktan dağ havası iyi geldi. 

Konu saptı Obama. Sayende bugün sen gelmeden biraz önce başbakanlığın önünden geçtim. Kıpkırmızı halıları bu kadar yakından gördüm. Başım göğe ermedi. Zaten dolmuş bulana kadar da canım çıktı. 

Çelişkiliyim ben Obama. Bak şimdi bu mektubu da şak diye bitireceğim. Sağlık olsun.

Hürmetler.