Kuyu

Ben bazen kendi kendime kuyu kazar, o kuyunun içine atlar, önce biraz kafa dinlerim. Çıkmak isteyene kadar rahatımdır. Ama sonra mesela bir taş görürüm el yordamıyla, ya da içimden bir cümle geçer. Söylemek isterim. Sesim kuyunun duvarlarına çarptığı anda çoktan kederlenmişimdir. Eften püften değildir bu keder. Bayağı iliğime işler. Nefesimi keser. Sırf insan olmaktan acı çektiğim bile olmuştur. Tam yalnızlık ve kendi kendime yarattığım kederden yorgun düşmüşken hep aynı eller hep aynı ipi uzatır aşağıya. Her seferinde, sabırla gelip beni çıkarırlar. Ne oldu diye bile sormazlar. Birkaç saniye bakışırız. Bir bardak su verirler. Nabzım normale döner. Üstümü başımı silkeler toz toprağı temizlerim. Ayrı ayrı hayatlarımıza atlar gideriz. En son ayrılan kuyunun üzerini taşla kapatır. Geri dönüp üzerine hep aynı yazıyı yazarım kuyunun yanındaki ağacın dalına sakladığım tebeşirle: 

ACİL DURUMDA ATLANACAK!