Ölüp de doğmamak ayıp olur hayata karşı

Her ölümün fiyonklu eşantiyonuysa doğum, benim hayali paket programım şöyle olmalı ölümden sonraki doğumumda:

Gece doğmalıyım. Çok karanlık bir kış gecesinde. Doğa cilve yapıp aklını başından almamalı annemin, babamın. Kış olmalı ki baharı beklerken sıkılmasınlar. Ben oyalayayım onları. Gece doğmalıyım. Çünkü sabaha kadar uyumalıyız. Yeni günde hepimiz birbirimizin gözünün içine bakacak kadar dinlenmiş olmalıyız. Normal doğumla gelmeliyim hayata. Doğumumla çektirdiğim sancıları en kolay ancak böyle unutturabilirim anneme. O sancı çekerken annesi elini tutmalı. Kadından kadına aktarılan gizli bir hayat iksiri gibi, bayrak yarışının bayrağı ben olmalıyım. Annesi vermeli ilk anneme beni. Normal doğum olmalı ki anne karnında üstüme sinen sıcaklık geçmeden annemin memesini bulmalıyım. Ne ilk çocuk olmalıyım ne son. Her an kaynayıp gidebilecek kadar sıradan sıfatlarla doğmalı, canımı dişime takıp sıradanın ne kadar özel olduğunu ispat edebilmeliyim ilk ve son çocuklarına tüm ailelerin. O kadar büyüleyici bir normallikte olmalı ki doğumum, annemin de her anne gibi anlatmaktan usanmayacağı, sonu belli ama ayrıntıları motiflerle bezeli güzel bir doğum hikayesi olmalı.

Beyaz zıbınlar giydirmeliler bana. Hiçbir renge kaymadan, beyazlara sarmalılar. Sonra beni katık yapıp hayatlarına annemle babam, herkesin kendi renklerinde canlanacağı güzel bir hayatla kundaklamalılar...