Bir ilk- tekzip ve kınama

Ben Sardunya. Okullarda andımızın kaldırılması ile ilgili başlatılan kampanya duyurusunun yer aldığı yazıma gelen yorumlar ve daha çok da sessiz kalan dostlarım için ilk defa tekzip ve kınama yazısı yazma kararı aldım. Gerek bizzat beni tanıyanlara davranış ve muamelelerimle gerekse sanal tanışıklığı olan arkadaşlarıma yazdığım cümlelerimle kendimi genel olarak net ve eksiksiz ifade edebildiğime inanırım. İnanırdım demek daha doğru. Bu konuda şüphe uyanmasaydı içimde günler sonra bu yazıyı yazma ihtiyacı hissetmezdim.

İki çocuk yetiştiriyorum bu ülkede, bu kıtada, bu evrende. İstiyorum ki adam olsunlar. İstiyorum ki okullarında düşünmeyi öğrensinler. Bilimin olduğu yerde ne askerin ne de badem bıyığın yerinin olmadığına inanıyorum. Yaşadığım toprakların nelere karşı mücadele verdiğini okuyarak (müfredat okuması değil de şahsi araştırmalar diyelim) öğrendim. Çocuklarıma da öğretmeye çalışıyorum. Ama bunun sadece bilim, ilim ve irfanın öğretileceği yer olan okulda değil de sokakta, çarşıda, pazarda, günlük hayatın küçük detaylarında dahi öğretilmesi gerektiğine inanıyorum. Her gün besmele ya da antla başlamasın istiyorum çocuklar bilim öğrenmeye.

Kimin düzenlediğine dahi bakmadan sadece fikri değerlendirerek yer verdim o kampanya duyurusuna. Çünkü dediğim gibi badem bıyık ya da Atatürk rozeti takmasından öte düşüncelere önem veriyorum. Dinliyorum. Katılmasam da en azından düşünmeye sevkettiği veya soru işareti uyandırdığı için buralarda yer vermediğim nice düşüncelere saygı duyuyorum.

Yaşadığım yeri, şehri, ülkeyi sevmenin yolunun her gün ezbere askeri ordu andı okuyarak değil de üzerime düşen vatandaşlık görevlerini sessizce ve layıkıyla yerine getirerek gerçekleştirilebileceğini düşünüyorum. Mesela kamu mallarına zarar vermemeyi, vergi kaçırmamayı, çalıp çırpmamayı, medenice ve soylu bir şekilde yaşamayı davranışlarımla öğretmeye çalışıyorum. Hiçbir komşumu görünüşüyle yargılamıyor, çocuklarımın yanında aksanlarını taklit etmiyorum. Türbanlı arkadaşlarımla da içten kahkahalar atıyorum, bikiniyle güneşlenen arkadaşlarımla da. Azınlıkların çoğunluk olduğu bir mahallede yaşıyorum. Azınlıkların bize kendimizi azınlık gibi hissettirdiğini mesela ilk defa burada dile getiriyorum. Bizden mi değil mi? bakışını en az azınlıklar kadar hissediyorum üzerimde çoğu dost meclislerinde. Ama bu hiçbir zaman azınlıkların haklarını savunmamı engellemiyor. Yabancı dil istilasına karşı hem mesleki olarak savaşıyorum hem de konuşma dilimde yabancı kelimeler kullanmıyorum. Bu da benim andım oluyor. Bu da benim çocuklarıma ülkemi sevmeyi öğretme şeklim oluyor. Ve ben bunu her gün değil her an yapıyorum.

Çocuklarımı tek bir yola sokup çitle çevirmektense kavşaklarda durup tüm yolları görebilmeyi öğretmek istiyorum. Nankörlük yapmamayı ama paranoyak da olmamayı öğretmek istiyorum. Sağlam kafa sağlam vücutta bulunur ya, aynı şekilde hür kafalar da olsun istiyorum. Okul hiçbir dogmanın minik beyinlere enjekte edileceği yer değildir.

Keşke Atatürk gitmeden önce bu ülkeye "son güncellemeleri yükle" diye bir düğme bırakıp gitseydi. O çağda o kadar hür düşünen bir insan bu çağda bu andı kendi elleriyle kaldırır, Atatürk ilkeleri diye öğretilen tanımları feshedip, herhangi bir okul ziyaretinde çocukların kafalarını okşayarak "Söyle çocuk, ilkelerimizi nasıl uyguluyorsun?" diye sorardı. Cevap olarak ezbere basmakalıp bir tanım cümlesi geldiğinde de en kısa sürede gündelik hayatta bunları uygulamanın yollarını bulmalarını isterdi muallimlerden. Hoş, artık muallim de demezdi o. Çoktan Türkçeleştirmiş olurdu o kelimeyi de.

Bu andı her gün ezbere , bağırarak, söyleyerek büyüdü de herkes... bu kadar soysuz, hırsız, küçüklerini sevmeyen, büyüklerini saymayan bu kadar insan başka bir ülkeden mi geldi merak ediyorum.