Bu ses ne?

Bazen günlerce, aylarca yürüyüp aynı yere geldiğimi hissediyorum. Daha sezer sezmez de yolumu değiştiriyorum, kestirmeden gitmiyorum. Ara sokaklara sapıyorum. Olmadık dükkanların vitrinlerine bakar gözüküyorum. Tek başıma bir bankta oturup havayı dinliyor gibi rol kesiyorum. Otobüse biniyor gibi yapıyorum. Kulağımda kulaklıklar, müzikle yürürken bir yere yetişmeye çalışıyor gibi bakıyorum gelip geçene ve arada da numaradan saatime.
Başka mahallelere sapıyorum. Tanımadıklarıma selam veriyorum, gülümsüyor gibi yapıyorum. Hayata kapılmışım gibi nefes alıp veriyorum. Saatler geçiyor, geceler devriliyor. Günler hiçbir kırmızı ışığı takmayan baba arabası kullanan züppe bir genç gibi hızla yanımdan geçiyor. Çamur sıçratıp sıçratmadığına da bakmıyorum. Yağmurun yağdığını da ancak yan kaldırımlarda tek tük şemsiyeli görünce fark ediyorum. Yine de aldırmıyorum.
Ama ben tüm bunları yaparken ve henüz uçurumun yanına gidip dibine bir kere bile göz atmamış, düşme hızımı kestirmeye çalışmamış ve mesafe hakkında en küçük bir varsayımda bulunmamışken kulaklarım sadece rüzgar sesi ayırt ediyor. Uçurumun bir ıslığa dönüştürdüğü rüzgarın sesi. Soğuktan daha da keskin yapışıyor kulaklarıma.
Biliyorum. Hangi mahalleye gidersem gideyim, hangi rolümü üstüme geçirirsem geçireyim, yolu ne kadar uzatmaya çalışırsam çalışayım…. Uçurum hep orda. Belki küçücük bir çukur. Belki tek sıçrayışla karşıya geçebilirim kısacık bacaklarımla. Belki hepsi bir sonraki oyunun provasından gelen efekt sesleri. Belki biletleri bile basılmadı oyunun.
Ama biliyorum. Uçurum orda. Rüzgar esiyor. Ben ne kadar yok saysam da kaçsam da bir gün o uçurumun kenarına oturup ayaklarımı aşağı sarkıtacağım. Güneş batana kadar o enfes gökyüzü manzarasını gözlerime kazıyacağım. İki kolumun altında çocuklar. Yanımda Maşuk. Altımıza gazete bile sermeyeceğiz. Toprak olacak, çamura bulanacak her yanımız. Ama biliyorum. Rüzgar kesmesin diye kulaklarımızı berelerimizi indirip kulaklarımıza kadar oturacağız hepimiz kenarına. Herkes birbirinin nasıl ayak salladığına bakacak. Sonra dinlenen kalkacak gidecek hayatına. Muhtemelen çocukların da umurunda olmayacak gökyüzünün rengi, güneşin batışı… sadece uçuruma bakacaklar. Oğlan nasıl sallıyorum ayaklarımı bakın diyecek. Kız uçurumun dibindeki merak edecek bir an, sonra saçlarını tarayacak. Gidecekler sonra sırayla.
Biz? Boşuna nasıl yolu uzattığımızı anlatacağız belki. Ama muhtemelen tek kelime söylemeden, sadece manzarayı izleyip bacaklarımızı çocuklar gibi aşağı sallayarak uzun uzun konuşacağız.