Eh listeden bir madde daha silindi. İlk defa adliyeye bir dava için gittim. Tanıktım. Sanık yok diye ortada dinlemediler beni. Sanıksız tanık olmak ne haddime. Zaten müştekiler de geri aldı davalarını. Gördüğüklerimle, kaydettiklerimle kaldım.
Bir de gördüm ki oranın da horozu mübaşirler... O nasıl fiyakadır. Bu nasıl bir ünvan/ üniforma kompleksidir. Adliyenin hastabakıcıları da onlardı işte. Sanırsın evrensel insan haklarını bizzat kaleme aldı (adalet duygumun en üst mertebesi bu haklar diye atıfta bulundum).
Bir kadın geldi sonra yanımıza. Anlattı Yağmurun nasıl eksiyle başladığını hayata... Ölümün artıya çevirdiği eksi bir hayat dedim içimden.
Sonra geçti zaman işte. Ben hala her damlasında yağmurun bir selam gönderiyorum uzaklara. Çok uzaklara.
Foto: Maozi/ deviantart
0 Yorum:
Yorum Gönder