Kitap kelimesi fonetik olarak ne komik yahu

Bazıları uzun süre bekler beni kitapçılarda. Her gidişimde göz göze gelirim. Kılını kıpırdatmaz. Bakışlarımla selamlar geçerim ben de. Ne zaman ki tanıdıklık başlar o zaman elime alırım açarım son sayfayı. Bir de ilk sayfaya bakarım sonra. Rastgele birkaç sayfaya göz gezdiririm. Genelde "yok pahalıymış" derim. Bu baskı kalitesine, bu kağıt sınıfına nasıl bu kadar fiyat çekerler gibi bir sürü vesvese falan. Sonra almadan çıkarım. Ama birgün birşey olur, ya bir paragrafta adı geçer, ya olmadık bir sohbette adını duyarım. İlgimi çeker. Tamamdır derim. Gider alırım, aldığım gibi okurum.

Bazıları gelmeden duyarım. Özellikle seri kitaplardansa ve de ilk kitabı sevdiysem koşar gibi okurum ki diğerlerini gidip alayım bir an önce. sonra inci dişler gibi dizilirler. Çocukları arasında ayırım yapmayan bir anne gibi severim neredeyse. Utanmasam eski mektuplar gibi kurdelayla deste yapıp öyle saklarım.

Bazıları kaprissiz. Her yerde her koşulda okutur kendini. Kolaylığından değil. Üstüme uyar. Sarkma yapmaz. Potu yoktur. Yıllardır abonesi olduğum bir terzinin elinden çıkmış gibidir. Cuk diye oturur hayatıma. Bunlar kitaplıkta her zaman elimin altında bulunur.

Kimisi fiyakalıdır. Merhaba'dan öteye gitmez sohbetim. Sonra hatırlamam, tanımam bile. Zaten eve gelecek kadar da çok yaşamazlar benim için. Kalırlar raflarda. Kağıdına acırım. Matbaa işçisinin emeğine hatta.

Ama en güzelleri kapağını açar açmaz yüzüme serin bir rüzgar savurandır. Ne yazdığına bakmadan, arka kapak incelenmeden, hiçbir bilgi sahibi olmadan bilirim. Kuru yufkaysam  yumuşatır beni mesela. İyi gelir okudukça. Nefes alış verişim düzene girer, ne bileyim, yolda yürüyüşüme bile iyimserlik gelir. Mutluluk verir. Saf mutluluk. Genelde Yasemin'in verdiği kitaplarda olur bu. Kitap kötümser bile olsa mesela terazinin kefesine denk gelen ağırlığı koymuşum gibi olur. Dengelenirim.

Bu günlerde tam da böyle bir kitaptayım.