Bitmesin

Yarın yolculuk var. Adana'ya. İlk defa Aktris ve Kaplumbağa ile tek başımıza seyahat edeceğiz. Heyecanlıyım. Kaplumbağa hayran olduğu uçaklara, geceleri "yıldız uçağı" dediği uçaklardan birine binecek ilk defa. Aktris daha önceki uçak seyahatlerini hatırlamıyor. Ama yarınkini artık 10 yaşında olduğuna göre hep hatırlar diye düşünüyorum.

Kaplumbağa idrak etmekte zorlanıyor. "Adana oyuncak mı? Uçağı sürebilir miyim?" gibi bir sürü soruyla dolu kafası. Askerli uçakla bomba atmak istediğini bile söyledi Kaplumbağa. Bu kadar anti-militer bir anne-babanın oğlunun askerde teskere bırakmasından korkuyorum:)

Aktris'in karne almasıyla bu seneyi de atlattık fakat 5. sınıf benim gözümde hep büyük çocukların sınıfı olmuştur. Aktrisin de 5'e geçtiğine bazen inanmakta zorlanıyorum. Hele ortaokula bir sene kaldığını düşününce gözlerimi bile kırpmadan öylece bakıyorum. Çünkü ben daha dün ortaokula gidiyordum:) Bir de sanki çocuğu ortaokula giden anne-baba iyice orta yaş oluyor:)

Konudan konuya atlıyorum ama kafamda büyük bir dağınık oda bana öyle bakıyor. Düzenli ve içinde yaşanan odalarınsa kapısı kilitli. Açmayacağım. Üzerinde arkadaşlık ve dostluk yazan kapılar bunlar. İçerden gelen sesim kesilene dek kapalı kalsın. Susunca yazarım.

Aklıma geldi. Babam anneler gününde aradı beni. Günümü kutladı. Ve de dedi ki "Nedense hep anneler gününde mezarlıklar dolu olur. Babalar gününde aynı kalabalık olmaz." Bugün hep babasızlık geliyor aklıma. Hani her çocuk annesi ölünce bitirir ya çocukluğunu. Bende ise babamın ölümü bitirir. Bitmesin.