Yaralar ve teşekkür

Güzel şeyler düşünmek lazım. Bu kadar üzücü haber boşuna gelmiyor bana, bize, onlara. Daha kattedecek yollar var. Öğrenilecek dersler ve tökezlenecek binbir çukur. Boşuna değil dizlerimdeki yaralar.

Bilen bilir. Yıllar önce kötü bir hastalık teşhisiyle ameliyat olmuştum dizimden. Sol dizimden. Atılan dikiş belki de bir asistanın ilk dikişiydi. O kadar büyük ve göze çarpıcı ki. Ama benim için duvara sılacak herhangi bir diplomadan daha önemli bir belge o, bir kanıt. Hayatımın her an bitebileceğini ve aslında her an yeniden başladığını gösteren. Üstelik sadece bana özel gösteren. Başkası kötü bir dikiş izi deyip geçiyordur. Benim kendimi hayata teğellediğim bir dikiş o.

Sonra ki dersim Kaplumbağa oldu. ayrıntılı girmeyecek kadar yorgunum o konuda. Ama şimdi kemik dolu bacaklarını gördükçe, burnu akdıkça, ya da ne bileyim öksürük tıksırık içinde hastalıktan yataklara düştükçe bile ben ona sarılıp dünyanın en şifalı dualarını etmeyi, kirpiklerini öperken onun aldığı her nefes için kendi nefesimi verebilmeyi öğrendim.

Bir tek ona da değil. Kızım bana hiçbir ders yaşatmadı. O benim öğrendiğim derslere müteşekkir olmamı sağlayan staj dönemim. Kıyısından şükretmeden teğet geçtiğim tüm derslerimin geçer not almış öğrencisi o. Hayat sınıfımın en parlak öğrencisi.

Bu yazı duyduğum bu kadar kötü haber yüzünden yazıldı. ama en çok çocuk'lu haberler yüzünden. Bir de ne zamandır erken doğum duymamıştım. Duyduğum an sızladı içimdeki çengelli iğneyle tutturulmuş yaralarım.