Acı

Bundan sonra doğmamış tüm kızlarımın adı Yağmur. Ondan hafızama kazınan bana gülümsemesi, annesinin elini tutuşu, pijamalı fotoğrafı. Bir de hayalimde yazdırdığım şu mektup:

“Ben yatıyorum anne. Üzerimde senin giydirdiğin pijamalar vardı. Çıkarttı amcalar. Annem kendinde değildi dedim. Dinlemediler anne. Beni duymuyorlar sanırım. Aynı senin gibi boş boş bakıyorlar bana anne. Şizofrenmiş annesi diyorlar. Şizofren ne demek bilmiyorum anne. Neden öldüğümü bulmaları lazımmış.

Herkes seni suçluyor anne. Neden böyle oldun, ne zaman böyle oldun kimse durup düşünmüyor. İkimizin el ele yürüdüğü o yolları da bilmiyorlardır. Alnımın o gün kreşe giderken neden mosmor olduğunu da kimse bilmiyordu değil mi anne? Ben sana demiştim ya hani: “artık evimize gidelim!” diye. Sen hala öğretmenime bağırıp çağırıyordun. Taciz ettin kızımı diyordun. Benim ise aklımda sadece salıncakta sallanmak vardı anne. Daha hızlı salla diye çığlıklar atmak istiyordum. Uçur beni. Uçur.

Kimse bilmeyecek anne olanları. Ne beni nasıl sevdiğini ne de beni neden 7 kattan atıp öldürdüğünü. Kimse. Kimse ile keşke ne kadar benzer kelimeler değil mi anne? Annee! Duyuyor musun!”

Bu mektubu çocuğun korunma altına alınması için gereken yapıldı diyen tüm yetkili yetkisiz ilgililere ithaf ediyorum.