yağmur adam

Sevgili Sardunya

Az önce okudum. Yağmur Adam ölmüş. Normalde Dustin Hoffman'ı düşünerek bir kaç saniye ayıracağım bu haber sanırım bugünümü rezerve etti. Işığı açma ya da üstünü giyinme gibi basit şeyleri bile yapamıyormuş çünkü beyninin sağ ve sol yarısı birbiriyle iletişime geçmiyormuş.

Ne tuhaf değil mi insanoğlu? Ve de ne inanılmaz. Hayata methiyeler yazarız ya. İnanamayız ya kaderin cilveli saltolarına mesela. Sistemin boynuna bir çıngırak takıp günah keçisi olarak salarız ya dağlara... Ama koskoca insanoğlu tüm heybetiyle durur işte orda. Tam gözümüzün önünde. Sağına soluna bakarız da gözünün içine bakamayız. Yanlış teşhislerle yanlış tedavilerlerle kronik olarak hasta ederiz ya herşeyimizi.

Biziz oysa. Sağ küresi de sol küresi de hayat denilen beynin. İncecik titanyum liflerle bağlı akıl sağlığımız işte. Ya da bir gün bir anneye denir ki mesela:

İyi ki erken doğmuş oğlunuz. İyi ki zamanında spastik olabilir demişler de fizyo terapiler görmüş. İyi ki nöronlar uyarılmış. 9 ay kalsaydı karnınızda, siz koruduğunuzu sanarken onu, onun asperger sendromunu çok daha şiddetli olacaktı. O tedavilerle nörün bağlantılarına nasıl katkıda bulunduğunuzu ancak aspergeri dibine kadar yaşayan bir çocuğu görünce anlayabilirsiniz.

Bunu duyunca Sardunya o anne ne der biliyor musun? Ya da ne yapar? Alır eline makası. Kıtır kıtır keser aklını sağlığa bağlayan lif lif her teli. Özgür bırakır özürlerini. Sonra da duyunca Yağmur Adamın öldüğünü, iki dua okur gönderir o özel insana. Çocuklarını düşünür. Bir ara seyredelim onlarla der Yağmur Adamı.

Bakıyorum da sardunya, yanaşmışsın kapının aralığından sıvışıp yanıma.

Tamam, susuyorum. Çay?